Kaç kangrenli mevsim kustuk biz?

Kaç sisli dağda gözlerimizden vurulduk ?

Söyle bana bahar, nerde açtı çiçekleriniz?

Nerde söndürdünüz feneri de ısınamadık biz?

.

Be bize gelince mi solar benzin?

Daha dün maviye zil çalıyordu eteklerin.

Anladık, yüzün bed, kara kurum bize garezin.

Sen de göğe hasret kalırsın da kesilir nefesin.

.

Yutmadı bu topraklar her şeyi.

Uyutmadı Tahir dün gece Zühre’yi.

Ne olur bir gece ansızın baharı alın gelin.

Alın kralın kılıcını, göğün gözünü delin.

Sümeyye BİRİNCi

.

“Mevsimler değişiyor. Toprak suya hasret kaldı, dallar beyaza. İnsanlar insanlığa…Ne bahar çiçeğinin kokusunu savuruyor yaza ne kış gelinliğinin duvağını açtırıyor bahara. Gündüz öyle hızlı kavuşuyor ki geceye, hasretin hükmü kalmadı uymuyor kafiyeye. Ne yazılan şiirler okunuyor ne söylenen sözler tutuluyor. Öyle hızlı dönüyor ki dünya üstadım, insanların aklı karışıyor. Ardalanan gece gündüz değil artık. Fikirler ardalanıyor, nesiller ardalanıyor hiçbir şey artmıyor, aksine azalıyor. İnsanlık azalıyor, vicdan azalıyor, merhamet azalıyor, hisler azalıyor. Ardalanan fikirler değişen dünyaya uymuyor. Beşerin fikri, zikrine aykırı. Dönüşen dünyada maneviyat maddiyata dönüşüyor. İnsanlar nesnelere taptıkça maddeler insanlara hükmediyor. Tıpkı ilk çağ insanları gibi yaşıyor bu çağ adeta. Yaşamıyor bu nesil sadece yaşadığını sanıyor. İlk çağdan farkımız ise onlar bunun farkında değildi. Biz farkındayız.. Bu yaşanmayışı, nesnelliği değiştirecek olan en kıymetli olgu ise okumak. Okumak ve dolmak taşmak. Okuyarak taşacak ve yaşadığından bir şeyler anlayacak nesiller yetiştirmek dileği ile..